شیوع بیماریهای قلبی ـ عروقی در جوامع بشری و ارتباط آن با بی تحرکی مورد توجه پژهشگران قرار گرفته است. یکی از عوامل مهمی که در روند آترواسکلروز نقش بسزایی دارد اکسیداسیون LDL است و اکسیداسیون تابع عوامل آنتی اکسیداسیون و نوع LDL ها می باشد. اکسیداسیون LDL منشا بسیاری از مکانیسم هایی است که می تواند به تشکیل آتروم منجر گردد. در این رابطه فعالیت های بدنی دارای نقش حفاظتی هستند و با تغییر نوع LDL در اثر فعالیت بدنی از حساسیت LDL ها به اکسیداسیون کاسته می شود. هدف از این مطالعه بررسی اثر فعالیت های بدنی روی حساسیت LDL ها نسبت به اکسیداسیون می باشد.روشها: تعداد 28 نفر مرد، 14 نفر ورزشکار با میانگین سنی 2±48 و 14 نفر غیر ورزشکار با میانگین سنی 4±44 انتخاب گردید. مقدار 10 cc خون ناشتا جهت بررسی حساسیت LDL ها به اکسیداسیون و لیپوپروتیین ها و لیپیدها گرفته شد. جهت بررسی حساسیت LDL به اکسیداسیون از روش conjugated diene مطابق دستورالعمل Puhl استفاده شد. کلسترول و تری گلیسرید به روش آنزیماتیک و HDL-c به روش رسوبی و  LDL-cبا استفاده از فرمول فریدوالد محاسبه گردید.یافته ها: نتایج نشان می دهد که LDLهای ورزشکاران مقاومت بیشتری در برابر اکسیداسیون در مقایسه با غیر ورزشکاران دارند lag time) ورزشکاران10±35/60 و در غیر ورزشکاران 10±64/54) اگر چه از نظر آماری این اختلاف معنی دار نبود و میزان HDL-c ورزشکاران بیش از غیر ورزشکاران (8±2/46 در مقابل 5/8±38) و از نظر آماری معنی دار می باشد و میزان LDL و VLDL ورزشکاران اختلاف معنی داری با غیر ورزشکاران نداشت.نیتجه گیری: شواهد تجربی این فرضیه را که اکسیداسیون LDL به آترواسکلروز منجر می شود تایید می کنند و گزارش ها حاکی از نقش فعالیت های بدنی و تمرینات ورزشی به عنوان یک عامل حفاظت کننده در برابر پیشرفت بیماری آترواسکلروز می باشد. اگر چه عوامل دیگری مانند غلظت ویتامین E به عنوان آنتی اکسیدان و ترکیب  LDLها و نوع  LDLها در فرآیند آترواسکلروز موثر می باشد که باید مورد بررسی قرار گیرند.

مقدمه: در مورد اثرات هیدراتاسیون بر سیر زایمان طبیعی بحثهای مختلفی مطرح شده است با توجه به اهمیت این موضوع مطالعات متنوعی اثرات هیدراتاسیون بر جنبه‏های مختلف زایمان را بررسی نموده‏اند. این مطالعه با هدف تعیین اثر افزایش هیدراتاسیون (Ovrerhydration) بر روی زایمان طبیعی انجام شد. مواد و روشها: جامعه آماری شامل کلیه زنانی بود که جهت زایمان طبیعی به بخش زایمان بیمارستـان بعثت سننـدج مراجعـه نموده بودنـد. حجم نمـونه شـامـل 52 نفر از خانمهایی بود که واجـد معیـارهای ورود بـوده و معیـارهای خـروج در این مطالعـه را نداشتنـد ایـن افراد با روش تصادفی بلوکی (Block Randomization) بطور کاملا تصادفی در دو گروه مداخله و مقایسه قرار گرفتند. نوع مطالعه Double Blind Randomized Clinical Trial  (مداخله‏ای تصادفی شده دوسوکور) بود. پس از شروع فاز فعال زایمان هیدراتاسیون وریدی به میزان 250 cc در ساعت در گروه مداخله و125 cc  در ساعت در گروه مقایسه با استفاده از مایع رینگر لاکتات و توسط مامای مجرب ‏شروع می‎شد سپس سیر زایمان توسـط محقق بررسی و ارزیابی می‏شـد. داده‏های بدست آمده با استفاده از تست‏ کای دو و t.test تجزیه و تحلیل ‏شد. نتایج: نتایج این مطالعه نشان داد، میانگین طول فاز اکتیو، میانگین مدت زمان مرحله دوم زایمان و همچنین میانگین زمان مرحله سوم زایمان در دو گروه مداخله و مقایسه تفاوت معنی‎‏دار با هم ندارد. میانگین مدت زمان زایمان در گروه مداخله232.1±94.8  دقیقه و در گروه مقایسه 240.2±108 دقیقه بود.نتیجه‏گیری: بر اساس نتایج این مطالعه نقش هیدراتاسیون وریدی در زایمان طبیعی مورد تردید بوده و مطالعات گسترده‎تر با تعداد نمونه‏های بیشتر در این مورد توصیه می‎شود.

مقدمه: نارسایی فازلوتئال از اختلالات هورمونی سیستم تولید مثلی و یک عملکرد غیر طبیعی تخمدان تلقی می شود که به دنبال کاهش تولید و یا تأثیر ناکافی پروژسترون به روی آندومتر ایجاد می شود. علایم آن به صورت سقط راجعه و نازایی است. شرایط استرس زای محیطی مانند مشاغل پراسترس و فعالیتهای بدنی متوسط تا شدید خصوصاً دو استقامت می تواند سبب نارسایی فازلوتیال شود. این مطالعه به بررسی ارتباط بین تمرینات دو استقامت و نارسایی فازلوتئال در خانمهای ورزشکار می پردازد.مواد و روشها: جامعه آماری شامل 150 نفر از خانمهای غیر ورزشکار و ورزشکار در رشته دو استقامت در محدوده سنی 20 الی 30 سال می باشد که تحت شرایط استاندارد شده ای که شامل عدم مصرف اخیر قرص های هورمونی، عدم سابقه شیردهی اخیر و همچنین داشتن سیکل های همراه با تخمک گذاری بود، مورد انتخاب قرار گرفتند. افراد مورد مطالعه شامل 15 نفر خانمهای غیر ورزشکار که در شرایط استرس زای محیطی قرار نداشتند و 15 نفر خانمهای ورزشکار دونده بود که در آزمون آمادگی بروس امتیاز عالی به دست آوردند. در روز 21 دوره از این افراد آزمون چک سطح پروژسترون سرمی بعمل آمد و مقادیر پروژسترون کمتر از 10 ngr/ml به عنوان نارسایی فازلوتیال در نظر گرفته شد.یافته ها: یافته های مطالعه، نشان داد که میزان نارسایی فازلوتیال در گروه تجربی7/66 و در گروه کنترل3/33 بود و ارتباط معنی دار بین نارسایی فاز لوتئال و تمرینات دو استقامتی وجود داشت (P=0.05). همچنین ارتباط معنی داری بین کاهش سطح سرمی پروژسترون و تمرینات دو استقامت وجود داشت (P<0.016). بین ورزش و کوتاهی فازلوتیال ارتباط معنی داری وجود نداشت. نتیجه گیری: براساس نتایج حاصل از مطالعه، در دونده های دو استقامت، خصوصا دونده های طراز اول، شیوع بالایی از اختلالات فازلوتیال مشاهده می شود.

هدف: تحقیق حاضر با هدف مقایسه تصویر بدنی مردان معلول ورزشکار با مردان معلول و غیر معلول غیر ورزشکار انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه مقطعی- مقایسه ای، سه گروه پنچاه نفره از معلولین ورزشکار، معلولین غیر ورزشکار و غیر معلول غیر ورزشکار مرد شهر تهران به طور تصادفی و خوشه ای به ترتیب از اماکن ورزشی مخصوص معلولین، آسایشگاه معلولین کهریزک و ادارات دولتی انتخاب و تصویر بدنی آنها مورد مقایسه قرار گرفت. ابزارهای به کار رفته شامل پرسشنامه اطلاعات فردی محقق ساخته و همچنین پرسشنامه استاندارد خود توصیفی بدنی بود که از 11 خرده مقیاس و کل بدن تشکیل شده است. روشهای آماری مورد استفاده شامل آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی نیومن- کلز بود. یافته ها: تصویر بدنی معلولین ورزشکار در خرده مقیاسهای قدرت، استقامت، هماهنگی، انعطاف پذیری، عزت نفس، فعالیت بدنی، لیاقت ورزشی و کل بدن (p≥0.001) به طور معنا داری از معلولین و غیر معلولین غیر ورزشکار بهتر بود. همچنین در خرده مقیاسهای ظاهر بدن(p=0.002) ، سلامت عمومی(p=0.001)  و چربی بدن (p=0.012) ، معلولین ورزشکار به طور معنا داری بهتر از معلولین غیر ورزشکار بودند، اما با غیر معلولین غیر ورزشکار تفاوت معناداری نداشتند. نتیجه گیری: با توجه به اینکه افراد معلول ورزشکار به دلیل انجام فعالیت بدنی مستمر تصویر بدنی مطلوبتری نسبت به معلولین و غیر معلولین غیر ورزشکار دارند، لذا توصیه می شود که شرایط انجام فعالیتهای ورزشی برای معلولین مهیا گردد.

سوالی که همواره در مورد پارگی رباط متقاطع قدامی در ورزشکاران مطرح بوده است این است  که آیا ورزشکاری که دچار آسیب دیدگی رباط می شود قادر است با یا بدون درمان جراحی به ورزش قبلی خود بپردازد و اگر چنین است در چه سطحی تا چه وقت می تواند به آن ادامه دهد؟ درجواب این سوال، عقیده عمومی بر این است که نظیر سایر موارد زندگی، عوامل مداخله گر متعددی در این موضوع نقش دارند: آیا این پارگی به صورت ایزوله بوده و یا با ضایعات دیگری مثل پارگی منیسک ها و صدمه غضروف مفصلی همراه می باشد و یا بی ثباتی قدامی خارجی است؟ آیا ورزشکار در حین ورزش دچار پیچ خوردگی مکرر می شود؟ نوع ورزش چه می باشد؟ سن ورزشکار در هنگام آسیب چقدراست؟ آیا بعد از این آسیب، محدودیت حرکتی در زانو پیدا شده است؟ تمام نکات فوق می تواند در آینده حرفه ورزشی ورزشکار تاثیرگذار باشد و خیلی از آنها می توانند موجب پیدایش تغییرات آرتریتیک در مفصل زانو شوند. بنابراین هدف اصلی برای ترمیم یا بازسازی رباط متقاطع قدامی، جلوگیری و یا کند کردن این پدیده ناتوان کننده می باشد. در این بررسی سعی شده درحد امکان به سوالات فوق پاسخ داده شود.

استفاده از مواد خارجی برای افزایش کارآیی، ظاهرا قدمتی معادل عمر ورزش های رقابتی دارد. هنوز در مورد تعریف جامع و کامل دوپینگ در بین مخاطبین و دست اندرکاران اتفاق نظر وجود ندارد و دوپینگ به صور مختلف تعریف شده است. داروهایی که به طور شایع در کشور مصرف می شوند، شامل استروئیدهای آنابولیک، هورمون رشد و داروهای ادرارآور هستند که با عوارض بی شمار و گاه مهلکی در ورزشکاران همراه هستند. به دست آوردن یافته های قابل اعتماد در مورد شیوع دوپینگ در ورزش های حرفه ای کار دشواری است؛ چرا که ورزشکاران مختلف به طور طبیعی اقدامات غیرقانونی خود را انکار خواهند کرد. با این وجود، شواهد نشان می دهند که مصرف داروهای افزاینده کارآیی در ورزش حرفه ای، امروزه به صورت گسترده ای انجام می پذیرد. در ایران نیز متاسفانه دوپینگ به طور روزافزونی افزایش یافته و مشکلات زیادی برای ورزش کشور به بار آروده است. مطالعاتی پیرامون فراوانی سو مصرف دارو در ورزشکاران انجام شده که شیوع نقطه ای مصرف داروهای استروئید آنابولیک را در حد 10.7-59 درصد و شیوع آن در طول عمر را در حد 26-100% برآورد کرده اند. دوپینگ در ایران با معضلات خاصی همراه است که از آن جمله می توان به عدم مشاوره ورزشکاران با افراد مطلع و اخذ اطلاعات غلط از افراد ناآگاه، گستره وسیع مصرف دارو در ورزشکاران غیرحرفه ای، استفاده از داروهای نامتناسب با نوع ورزش و داروهای پرعارضه و استاندارد نبودن مکمل های ورزشی در کشور اشاره کرد. سه روش مهم مقابله با دوپینگ که توسط سازمان های متولی اجرا می شوند عبارت از انجام آزمون دوپینگ در مسابقات، انجام آزمایش های خارج از مسابقه و آموزش، گروه های هدف هستند. به نظر می رسد آموزش، یکی از موثرترین و کم هزینه ترین روش های مقابله با دوپینگ باشد.